Το δημόσιο συμφέρον

Πάντα ετίθετο το ερώτημα γιατί ξεπουλιούνται οι ΔΕΚΟ, για να προστεθεί το επόμενο και πώς γίνεται, ενώ θεωρούνται από τους νεοφιλελεύθερους εκσυγχρονιστές και μεταρρυθμιστές απαξιωμένες και αναποτελεσματικές και μονίμως χρεωμένες, να προτιμώνται τόσο πολύ από τους δήθεν επενδυτές, οι οποίοι πράγματι εξαγοράζουν, επιλεκτικά, κρατικές επιχειρήσεις.

Ο δήθεν ανταγωνισμός της αγοράς είναι ένα πρόβλημα. Πώς όμως το λύνουν αυτό οι νέοι αγοραστές; Με αύξηση των τιμολογίων, δηλαδή να πληρώνουν οι καταναλωτές περισσότερα. Και τίθεται ένα νέο ερώτημα. Ολοι αυτοί που τις πουλάνε, σαν να είναι δική τους περιουσία, δεν βρίσκουν τον τρόπο να γίνουν αποδοτικές και ανταγωνιστικές και τότε πώς πλασάρονται ως τεχνοκράτες ειδικοί; Που όλα τα σφάζουν όλα τα μαχαιρώνουν; Η απάντηση υπάρχει και είναι βαθύτατα πολιτική. Χρόνια τώρα ο δημόσιος τομέας απαξιώνεται. Το ζημιογόνες λειτουργεί εκφοβιστικά, για να κυριαρχήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις των πάντων και να αναχθούν το χρήμα και το κέρδος σε υπέρτατες θεότητες του καπιταλισμού. Η δημόσια περιουσία και το δημόσιον αγαθόν πλέον τείνουν να εκλείψουν. Βλέπουμε πώς αντιμετωπίζεται το Ελληνικόν, ο λεγόμενος πνεύμονας πρασίνου για την Αττική. Τεμαχίζεται, εμπορευματοποιείται και «καταροποιείται», βλέπουμε τι σημαίνει περαίωση, που μπορεί να συλλαμβάνεται αυτός που κλέβει από την εφορία ένα ευρώ και ο μεγάλος φοροφυγάς των εκατομμυρίων ευρώ να γλιστράει και να μην τιμωρείται.

Εχουν χάσει τον έλεγχο οι κυβερνώντες, παίρνουν μέτρα καταφανώς αντιλαϊκά. Στο όνομα της αναδιάρθρωσης της Παιδείας την εμπορευματοποιούν κι ας φωνάζουν οι φοιτητές και οι καθηγητές η Παιδεία δεν είναι εμπόρευμα. Καταστρατηγώντας με πλάγιους τρόπους το άρθρο 16 του Συντάγματος, που οι νέοι το υπερασπίστηκαν στους δρόμους.

Ξένοι σύμβουλοι καλούνται να μας σώσουν, να μας βγάλουν από την κρίση που την περιορίζουν στο οικονομικό επίπεδο, ενώ η κρίση είναι βαθύτατα πολιτική και πολιτιστική.

Αν δεν γνωρίσουμε τη χώρα μας, θα αισθανόμαστε ξένοι και εμείς και δεν θα την αγαπήσουμε. Μέσα σ’ αυτή την κατάσταση που αναγκαζόμαστε να προβληματιστούμε, να αναστοχαστούμε και να αποφασίσουμε πως από μόνοι μας θα πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν, για να μην επιτρέψουμε στους ειδικούς «μυαλοπώληδες» να μας επιβληθούν, με άλλα λόγια να δώσουμε νόημα, διά της συμμετοχής μας στη Δημοκρατία, την οποία επικαλούνται και χρησιμοποιούν, παρότι είναι μειοψηφία, εναντίον μας.

Ενώ είμαστε για παράδειγμα με την ήπια μορφής ενέργειας, η υπερβολή διά της υπερεκμετάλλευσης θα πρέπει να μας κάνει να αντιδράσουμε. Η πράσινη ανάπτυξη γίνεται γκρίζα, οι κεραίες τηλεφωνίας γίνονται κέρατα των βουνών μας, αισθητικά τέρατα και επικίνδυνα. Οι ανεμογεννήτριες στις ολόγυμνες βουνοκορφές λειτουργούν ως ανεμιστήρες των οριζόντων, δεν καλύπτουν τις ανάγκες τις υπαρκτές, αλλά η κατάχρησή τους γίνεται για περισσότερα κέρδη σ’ αυτούς που τις εκμεταλλεύονται ως δήθεν επενδυτές.

Ακόμα και με τα φωτοβολταϊκά, η μαζική τους χρήση μπορεί να εκμαυλίσει τους αγρότες, με τις επιδοτήσεις και με τα συμβόλαια, τα λεγόμενα ενεργειακά με τη ΔΕΗ, η οποία κινδυνεύει να τεμαχιστεί και να πουληθεί.

Από τον Δημήτρη Παπαχρήστο, συγγραφέα - «E» 1/10
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11374