Η κρίση πολιτικής αντιπροσώπευσης…

Η ιστορία έχει αποδείξει ότι η κρίση, ανατρέποντας κοινωνικές και οικονομικές ισορροπίες, ανακατεύει την τράπουλα και στο πολιτικό επίπεδο. Αυτό είναι ορατό διά γυμνού οφθαλμού και στην ελληνική περίπτωση, έστω κι αν η κατάληξη των σχετικών διεργασιών είναι άδηλη.

Αναμφισβήτητα, οι δύο πυλώνες του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος έχουν υποστεί καταλυτική φθορά. Η κρίση πολιτικής αντιπροσώπευσης είχε εκδηλωθεί πριν από….

την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης, σαν πρόδρομο φαινόμενο. Τώρα πια, οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν αρνητικά ρεκόρ στην επιρροή και των δύο μεγάλων κομμάτων.

Από την άλλη πλευρά, δεν διαφαίνεται εναλλακτική λύση στο πρόβλημα διακυβέρνησης. Η Ν.Δ. είναι βαρύτατα τραυματισμένη από τις αμαρτίες της κυβέρνησης Καραμανλή και θα χρειασθεί χρόνο για να συνέλθει. Ταυτοχρόνως, κανένα από τα μικρά κόμματα δεν έχει τις προδιαγραφές να διεκδικήσει τέτοιο ρόλο. Το γεγονός αυτό λειτουργεί ως πολιτικό πλεονέκτημα για την κυβέρνηση Παπανδρέου, αλλά μόνο τακτικά. Η κυβέρνηση ευνοείται και από τις αποσχίσεις, που εκ των πραγμάτων έχουν –τουλάχιστον σε πρώτη φάση– αποδυναμώσει την αξιωματική αντιπολίτευση. Εχει προηγηθεί το σχίσμα που προκάλεσε η εκλογική επιβίωση και πολιτική εδραίωση του ΛΑΟΣ. Αυτό τον καιρό βρίσκεται σε αργή εξέλιξη η αγνώστων ακόμα διαστάσεων απόσχιση της μητσοτακικής πτέρυγας.

Η Ντόρα Μπακογιάννη θα ήθελε να υποκαταστήσει τη Ν.Δ., αλλά ένας τέτοιος στόχος δεν είναι ρεαλιστικός. Το εκτεταμένο οικογενειακό πελατειακό δίκτυο είναι μια μαγιά, αλλά δεν αρκεί. Το εγχείρημα θα επιβιώσει μόνον εάν καταφέρει να εκφράσει πολιτικά τη νεοφιλελεύθερη Δεξιά, που δυσφορεί με τη στροφή της Ν.Δ. του Αντώνη Σαμαρά προς τη λαϊκή Δεξιά. Οι διαδοχικές αποτυχίες του Στέφανου Μάνου έχουν αποδείξει ότι η νεοφιλελεύθερη Δεξιά δεν έχει σημαντική εκλογική απήχηση.

Οι νεοφιλελεύθεροι καθόρισαν συχνά την πολιτική της Ν.Δ., πατώντας, όμως, στην παραδοσιακή δεξιά εκλογική πελατεία, που σε γενικές γραμμές εκφράστηκε από το υβρίδιο της καραμανλικής ιδεολογίας. Η μόνη ρεαλιστική ελπίδα της Μπακογιάννη είναι η κατάρρευση του δικομματισμού για να μπορέσει το κόμμα της να λειτουργήσει μελλοντικά ως μικρός εταίρος σε κυβέρνηση συνασπισμού.

Η κρίση αποδυναμώνει το κυρίαρχο μοντέλο του κόμματος-φυλής, επειδή συμβάλλει στην αντιστοίχιση των κομματικών σχηματισμών με υπαρκτά στην κοινωνία ιδεολογικοπολιτικά ρεύματα. Με άλλα λόγια, επανέρχεται δυναμικά στο προσκήνιο η πραγματική πολιτική. Το ΠΑΣΟΚ μοιάζει αλώβητο, αλλά δεν είναι. Εχει και το ίδιο προσβληθεί από τον ιό που έχει προσβάλει τη Ν.Δ. Απλώς, η ασθένειά του δεν έχει εκδηλωθεί, επειδή λειτουργεί η κεντρομόλος δύναμη της εξουσίας. Σε συνθήκες οικονομικοκοινωνικού κραχ, όμως, η κεντρομόλος μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε φυγόκεντρο δύναμη. Το ηγετικό προφίλ του Γιώργου Παπανδρέου έχει, άλλωστε, υποστεί ρωγμές και τόσο στην Κοινοβουλευτική Ομάδα όσο και στις κομματικές οργανώσεις το κλίμα είναι οριακό. Εάν υπό την κοινωνική πίεση η κυβέρνηση χάσει τον έλεγχο της κατάστασης, οι επιπτώσεις στην ενότητα του ΠΑΣΟΚ θα είναι αναπόφευκτες.

Πηγή: http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_28/09/2010_416583

           Πολιτικόν αναψυκτήριον
Η μήτρα της ελληνικής πολιτικής ζωής στα χρόνια της Μεταπολιτεύσεως υπήρξε η Γαλλία, όπου στη διάρκεια της δικτατορίας των συνταγματαρχών συνωστίζονταν αυτοεξόριστοι και αντιστασιακοί όλου του φάσματος.
Στο Παρίσι διαμόρφωσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής την νέα πολιτική φυσιογνωμία του. Χάρη στο κύρος και στην επιμονή του τότε πρόεδρου, Βαλερί Ζισκάρ Ντ’ Εστέν, εκάμφθησαν οι αντιδράσεις της Γερμανίας και η Ελλάς εντάχθηκε στην ΕΟΚ, το 1981.
Η Γαλλία υπήρξε πηγή πολιτικής εμπνεύσεως του ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας Παπανδρέου στη μάχη του για την κατάκτηση της εξουσίας μετέφρασε δύο συνθήματα του Σοσιαλιστή ηγέτη Φρανσουά Μιτεράν –«Εδώ και Τώρα», «Αλλαγή»– με τόση επιτυχία, που θεωρήθηκαν αυθεντικώς ελληνικά.
Ολα αυτά συνέβησαν και έκλεισαν τον κύκλο τους· ανήκουν δηλαδή στην ιστορία, εκτός μιας περιπτώσεως, που αφορά τον ΛΑΟΣ του κ. Γιώργου Καρατζαφέρη. Στη Γαλλία εμφανίσθηκε το πρώτο συγκροτημένο κόμμα της άκρας Δεξιάς, το «Εθνικό Μέτωπο» του Ζαν - Μαρί Λεπέν, που ενισχύθηκε από τον Μιτεράν, προκειμένου να διασπάσει περαιτέρω τη γαλλική Δεξιά. Δεν θα υποστηρίξουμε ότι ο κ. Καρατζαφέρης και ο ΛΑΟΣ οφείλουν πολιτικά την ύπαρξή τους στο ΠΑΣΟΚ· είναι επί της ουσίας αδιάφορο. Δεν θα εμπλακούμε στην πολεμική του ΛΑΟΣ με τη Ν.Δ. ή στα περί των ενοίκων ή θυρωρών της «Πράσινης Πολυκατοικίας». Ούτε θα σχολιάσουμε τον «πολιτικό» λόγο του κ. Καρατζαφέρη που ανακαλεί μνήμες παραδοσιακού κονφερασιέ· ούτως ή άλλως ο πολιτικός λόγος στην Ελλάδα κατέστη πλέον άναρθρος.

Εάν ασχολούμεθα με αυτόν τον ιδιόρρυθμο πολιτικό σχηματισμό είναι διότι κλείνει σταδιακά τον κύκλο του και αρχίζει να κινείται στον χώρο της γραφικότητος. Χώρα των θλιβερών απομιμήσεων η Ελλάς, ο ΛΑΟΣ απετέλεσε κακέκτυπο του «Εθνικού Μετώπου». Αντέγραψε τα συνθήματα που αφορούσαν τους μετανάστες, ύψωσε τους τόνους σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, όπως το Μακεδονικό και τα ελληνοτουρκικά και επορεύθη επιτυχώς. Αλλά από εκεί και πέρα άρχισαν τα ασύμβατα. Στο πολιτικό περιβάλλον της Γαλλίας, ο Ζαν – Μαρί Λεπέν υπήρξε φιλελεύθερος στα θέματα της Οικονομίας, διότι η γκωλική Δεξιά ήταν σαφώς κρατικιστική. Ακολουθώντας λάθος πρότυπο, λησμόνησε ο κ. Καρατζαφέρης ότι οι ψηφοφόροι του είναι συνταξιούχοι ή υπάλληλοι, μικροεπιχειρηματίες οι οποίοι εθίγησαν από το Μνημόνιο που συνομολόγησε ο υπουργός Οικονομικών, Γιώργος Παπακωνσταντίνου, με την τρόικα και υπερψήφισε ο ΛΑΟΣ στη Βουλή.

Δεν είναι βέβαιον εάν διά του τρόπου αυτού ο κ. Καρατζαφέρης συνέβαλε στη «σωτηρία της πατρίδος»· αδυνατώντας όμως να διαχειρισθεί την αντίφαση του αισθήματος των ψηφοφόρων του με την πολιτική που επέλεξε αρχίζει να προσφέρει θέαμα – κάποιοι θα έλεγαν αναψυκτηρίου. Είναι και αυτό, ωστόσο, μια κάποια «συμβολή» στη σύγχρονη πολιτική σκηνή.

Του Κωστα Ιορδανιδη

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_29_30/09/2010_416882