Δυο γεγονότα εντελώς άσχετα μεταξύ τους. Με πρωταγωνιστές δύο πρόσωπα που έχουν διαδραματίσει παλαιότερα σημαντικό ρόλο στο ΠΑΣΟΚ- αλλά επίσης χωρίς σχέσεις μεταξύ τους. Ο ένας κατέθεσε στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής ως μάρτυρας στη σκοτεινή υπόθεση της Siemens. Ο άλλος κατέθεσε απλώς την άρνηση του να αναλάβει ένα αξίωμα που είχαν αποφασίσει άλλοι γι’ αυτόν πριν από αυτόν. Αν φωτιστεί από άλλη γωνία η στάση και των δυο κάτι προκύπτει για το πολιτικό σύστημα: δεν μπορεί πια να κρυφτεί πίσω από τον εαυτό του.Δηλαδή; Απλούστατα, από διαφορετική θέση, για διαφορετικός λόγους με διαφορετικό ακροατήριο, o Θόδωρος Τσουκάτος και ο Μιλτιάδης Παπαϊωάννου έδειξαν με τον τρόπο του ο καθένας το ίδιο πράγμα: την υποκρισία σε δύο συγκεκριμένα πεδία της πολιτικής! Ο ένας στο πεδίο της σχέσης της με το χρήμα. Ο άλλος στο πεδίο της σχέσης με την εξουσία.
Ο Τσουκάτος υπήρξε ο «στρατηγός» Σημίτη - του άνοιξε το δρόμο προς την εξουσία , οδηγώντας τα φοβισμένα στρατεύματα του «εκσυγχρονισμού» στο δύσβατο έδαφος του προεδρικού ΠΑΣΟΚ. Εκτός πολιτικής σήμερα, μετέτρεψε την εμπλοκή του στην υπόθεση του ενός εκατομμυρίου μάρκων του Χριστοφοράκου, σε καθρέφτη του πολιτικού συστήματος. Μετά την κατάθεσή του κανείς δεν δικαιούται πει ότι δεν είδε και δεν ήξερε. Ως τώρα όλοι γνώριζαν ότι τα κόμματα παίρνουν λεφτά από επιχειρηματίας, αλλά κανείς δεν το έλεγε καθαρά. Συνεπώς προτού κρεμάσουμε τον Τσουκάτο, έχουν σειρά άλλοι.
Ο Παπαϊωάννου ήταν ο επιτελάρχης του Γιώργου στον εσωκομματικό εμφύλιο του 2007. Στο δικό του γραφείο εγκαταστάθηκε το επιτελείο που ξεφλούδισε το «φαινόμενο Βενιζέλος» και οδήγησε στη ήττα το άτακτο στράτευμα που τον ακολουθούσε. Μετά τον τελευταίο ανασχηματισμό αρνήθηκε το αξίωμα του γραμματέα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και συνακόλουθα του κοινοβουλευτικού εκπρόσωπου – ήτοι του θεσμικού αντικαταστάτη του Πρωθυπουργού στο Κοινοβούλιο. Πρώτα για λόγους τάξης- δεν τον ρώτησαν. Κυρίως γιατί για λόγους συνειδησιακούς: θα έπρεπε να υπερασπίζεται αποφάσεις που δεν θα τον έβρισκαν σύμφωνο και μια πολιτική που δεν θα είχε συνδιαμορφώσει. Είναι μια θέση απελπιστικά μειοψηφική στο θαυμαστό κόσμο της σημερινής πολιτικής, στο οποίο πήξαμε στους πολιτικούς που γλύφουν εκεί που έφτυσαν, αρκεί να πάρουν ένα υφυπουργείο κι ένα μαύρο αυτοκίνητο.Ο Τσουκάτος κατέδειξε την διείσδυση του χρήματος στην πολιτική. Ο Μιλτιάδης υπέδειξε την υποκατάσταση της πολιτικής από την κουλτούρα της καριέρας. Στο φόντο που μπορεί κανείς να διακρίνει πίσω από αυτές τις δυο περιπτώσεις βρίσκεται η αιτία που οδηγεί στο τέλος της πολιτικής: η κρίση συστημάτων είναι πρωτίστως η κρίση των προσώπων!
21/09/2010
του Γιώργου Λακόπουλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου