Επιμένει κατά του Μνημονίου

Ωφέλιμη για το ηγετικό προφίλ του προέδρου της ΝΔ προσωπικά και σημαντική από πλευράς πολιτικής βαρύτητας απέβη η μαραθώνια συνέντευξη Τύπου που έδωσε προχθές στη Θεσσαλονίκη. Ο Αντώνης Σαμαράς επεδίωξε και πέτυχε να επικεντρώσει την πολιτική συζήτηση στο προνομιακό για τον ίδιο θέμα της αντίθεσής του προς το διαβόητο Μνημόνιο που έχει υπογράψει η κυβέρνηση Παπανδρέου με το ΔΝΤ και την ΕΕ.
Η φραστική αδιαλλαξία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης εναντίον του Μνημονίου έφερε όντως σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση, η οποία αισθάνεται όλο και πιο απομονωμένη πολιτικά στο θέμα αυτό σε μια φάση που η κατάσταση διαρκώς χειροτερεύει και που ελάχιστοι ψηφοφόροι ακόμη και του ΠΑΣΟΚ ενστερνίζονται, αποδέχονται ή έστω ανέχονται την κυβερνητική πολιτική στο θέμα αυτό.
Ο πρόεδρος της ΝΔ αξιοποιεί στην τακτική του δύο στοιχεία. Πρώτον, γνωρίζει πως το κόμμα του δεν πρόκειται να κληθεί από τον ελληνικό λαό να κυβερνήσει σύντομα. Επομένως, μπορεί να συμπαραταχθεί με τις λαϊκές διαθέσεις οργής κατά του Μνημονίου και να υπερφαλαγγίσει από φιλολαϊκές θέσεις την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, πράγμα αδιανόητο στο παρελθόν.
Δεύτερον, αξιοποιεί το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ είναι αυτό που αποφάσισε την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ. Οσες ευθύνες και αν δικαίως ή αδίκως καταλογίζει η κυβέρνηση στην προκάτοχό της κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή για παραποίηση στατιστικών στοιχείων ή για την κακή οικονομική κατάσταση της χώρας, η πικρή αλήθεια είναι πως άλλο πράγμα οι ευθύνες και εντελώς άλλο πράγμα η λήψη της κορυφαίας πολιτικής απόφασης να εκχωρηθεί η οικονομική κυριαρχία της χώρας σε ξένους επικυρίαρχους.
Οσες ευθύνες και αν έχει ο Καραμανλής για την κακή οικονομική κατάσταση, την πολιτική απόφαση υπαγωγής στους ξένους την πήρε ο Γιώργος Παπανδρέου.
Αυτό αξιοποιεί ο Α. Σαμαράς και σε αυτό αντικειμενικά υπερέχει. Η ιρλανδική οικονομία είναι σε απείρως χειρότερα χάλια από εμάς, αλλά ο πρωθυπουργός της δεν πήρε απόφαση να φέρει το ΔΝΤ ως επικυρίαρχο, άρα είναι προφανές ότι το ΔΝΤ κάθε άλλο παρά μονόδρομος ήταν.
Η κριτική του Α. Σαμαρά προς την κυβέρνηση Παπανδρέου για το Μνημόνιο είναι πολύ πιο επώδυνη εκλογικά και ίσως πολιτικά για το ΠΑΣΟΚ από όσο είναι η κριτική της Αριστεράς.
Η κριτική Σαμαρά, συνοδευόμενη μάλιστα από προτάσεις έστω και άκρως αμφιλεγόμενης δυνατότητας υλοποίησης και αποτελεσματικότητας, αλλά εντός του συστήματος, έχει διεισδυτικότητα σε ένα τμήμα ψηφοφόρων που μετακινούνται μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Η γραμμή Σαμαρά αποσκοπεί στη σταδιακή επαναπροσέλκυση προς τη ΝΔ αυτών των πολιτικά ταλαντευόμενων στρωμάτων.
Ο ΣΥΝ, από τη σκοπιά του, μπορεί να έχει δίκιο όταν υποστηρίζει ότι «την ίδια στιγμή που ο Α. Σαμαράς μιλάει ενάντια στο Μνημόνιο και την κυβερνητική πολιτική, την ίδια ώρα καταθέτει προτάσεις για ένα οικονομικό πρόγραμμα που κινείται στην ίδια ακραία νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση».
Το ίδιο και το ΚΚΕ, όταν υποστηρίζει ότι «το «Oχι» του λαού στο Μνημόνιο σημαίνει καταψήφιση της κοινής αντιλαϊκής στρατηγικής του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ». Αυτή η κριτική όμως αφήνει κατά βάση αδιάφορα τα δύο μεγάλα κόμματα. Η επιρροή της είναι εξ ορισμού περιορισμένης απήχησης, αφού συνολικά τα κόμματα της Αριστεράς μετά βίας υπερβαίνουν το 10%.
Αλλο πρόβλημα έχει η κυβέρνηση. Γνωρίζει ότι η πολιτική της με το Μνημόνιο έχει φέρει σε απόγνωση εκατομμύρια Ελληνες, συμπεριλαμβανομένων πολλών ψηφοφόρων της. Οταν λοιπόν ένα κόμμα εξουσίας σαν τη ΝΔ, η οποία εκφράζει τουλάχιστον το ένα τρίτο του λαού, παρουσιάζει ένα πρόγραμμα διακυβέρνησης χωρίς Μνημόνιο και υποτέλεια στο ΔΝΤ, ο κίνδυνος να πληρώσει στις επόμενες βουλευτικές εκλογές ο Γ. Παπανδρέου το πολιτικό κόστος της απόφασής του να οδηγήσει την Ελλάδα υπό ξένη επικυριαρχία, δεν είναι καθόλου αμελητέος.
Η επιστημονικότητα της πρότασης της ΝΔ ή η αξιοπιστία της αναφορικά με το αν θα υλοποιήσει τις υποσχέσεις του ο Α. Σαμαράς, ελάχιστο ρόλο παίζουν. Μήπως άλλωστε είναι πιο αξιόπιστος ο Γ. Παπανδρέου, ο οποίος έκανε τα εντελώς αντίθετα από αυτά που είχε υποσχεθεί, επικαλούμενος «ειδικές συνθήκες»; Γιατί να μην κάνει το ίδιο και ο Α. Σαμαράς;
ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ
Ελπίδα σωτηρίας χωρίς θυσίες
Αυταπάτες ως αντίδοτο στη διαρκώς επιδεινούμενη κατάθλιψη της ζοφερής πραγματικότητας αναζητούν αυτή την εποχή τεράστια τμήματα του πληθυσμού. Καλομαθημένοι και εκτεθειμένοι σε δανειακές υποχρεώσεις, πολλοί Ελληνες δεν θέλουν ούτε καν να αγωνιστούν για να διεκδικήσουν να πάρουν πίσω όσα τους λεηλάτησε η κυβέρνηση Παπανδρέου.
Αναζητούν κάποιον «Μεσσία», ο οποίος ως διά μαγείας θα επαναφέρει το προηγούμενο επίπεδο ευημερίας χωρίς οι ίδιοι να υποστούν οποιαδήποτε θυσία, χωρίς να υποστούν την παραμικρή ταλαιπωρία!
Στο πλαίσιο αυτό είναι έτοιμοι να ακολουθήσουν όποιον τους υποσχεθεί μια τέτοια ανώδυνη «λύση» χωρίς αναταράξεις. Για την ώρα.
 Γιώργος Δελαστίκ «E» 21/9
 http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826&subid=2&pubid=31550952