... Hρωας ή  ραγιάς  κ. Γ. Λακόπουλε ;

Αγαπητέ μου Γιώργο

Επειδή μου έκανες την τιμή και μου πρόσφερες τη χαρά με την αναφορά σου στην εορταστική συναυλία στον Λυκαβηττό προβάλλοντας και σχολιάζοντας τη φοβερή λέξη «Κατοχή» που εξεστόμισα εκεί, με προκαλείς να εκφράσω δυο-τρεις σκέψεις που δύσκολα βρίσκουν (για ανεξήγητους λόγους εδώ και καιρό) φιλόξενο χώρο στις «καθώς πρέπει» εφημερίδες, με την κρυφή ελπίδα μήπως και η στήλη σου αποτελέσει εξαίρεση στον κανόνα.

Δεν είπα όμως μόνο τη λέξη «Κατοχή» αλλά και απηύθυνα προς κάθε κατεύθυνση την προειδοποίηση ότι ...με βάση την ιστορική πείρα «ο Έλληνας όταν στριμώχνεται, καθώς είναι πολυμήχανος, υποχωρεί, με τη σκέψη ότι τελικά κάτι θα γίνει για να αποφύγει το κόστος της αναμέτρησης. Υποχωρεί, υποχωρεί λοιπόν έως ότου τον αναγκάσουν να βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο. Τότε μη έχοντας άλλη διαφυγή, θα γίνει είτε ήρωας είτε ραγιάς».

Είναι λοιπόν φρόνιμο, για τους εκάστοτε δυνατούς, να μη ξεγελιώνται από την υπομονή, την παθητικότητα και την υποχωρητικότητα του ελληνικού λαού αγνοώντας είτε υποτιμώντας το γεγονός ότι ο ίδιος έχει θέσει λόγω της ιδιομορφίας του χαρακτήρα του την κόκκινη γραμμή, όπου η «σύνεση» μεταβάλλεται σε κείνο το γνωστό ΟΧΙ, χάρη στο οποίο άλλωστε η έννοια «ελληνικότητα» από αρχαιοτάτων χρόνων είναι συνυφασμένη με υπεράνθρωπες θυσίες με καταστροφικές για τον ίδιο συνέπειες, που όμως τελικά μας χαλυβδώνουν το ήθος και μας επιτρέπουν να βαδίζουμε όρθιοι με το κεφάλι ψηλά. Κι αυτός είναι ο λόγος που αγάπησα με τόσο πάθος την Ελλάδα και τους Έλληνες, ενώ πρέπει να ομολογήσω ότι η καθημερινότητά τους με απωθεί σε σημείο που να αποζητώ την απομόνωση.

Γνωρίζω όμως και κάτι άλλο: ότι ο Έλληνας με τους καλούς γίνεται καλλίτερος, ενώ με τους κακούς χειρότερος. Γι’ αυτό και το σύνθημα «η Ελλάδα στους Έλληνες» τον ομόρφυνε και τον συστράτευσε, γιατί πίσω απ’ αυτό έβλεπε ότι κάποιοι δυνατοί θέλουν να παλέψουν μαζί του για κείνο που αγαπά περισσότερο: την εθνική ανεξαρτησία!

Κοίταξε όμως πόσο παράξενος σκηνοθέτης είναι η ζωή, ώστε ύστερα από τριάντα χρόνια να βρεθεί ένας «κλώνος» εκείνου που ανέμισε το σύνθημα αυτό πάνω από τα κεφάλια των Ελλήνων, να πει το ακριβώς αντίθετο!

Ότι δηλαδή ... είμαστε υποχρεωμένοι να παραχωρήσουμε ένα μέρος από την εθνική μας ανεξαρτησία.

Υποχρεωμένοι από ποιους;

Και τι είναι η εθνική ανεξαρτησία για να την παραχωρείς και μάλιστα εθελοντικά πιστεύοντας και διαλαλώντας ότι έτσι σώζεις τον λαό;

Όμως η εθνική ανεξαρτησία είναι η ψυχή, η πνοή, η ίδια η ζωή ενός ελεύθερου λαού.

Χωρίς αυτήν ο λαός είναι ουσιαστικά νεκρός.

 Μιας και η ψυχή δεν είναι ένα φτηνό πανί που το κόβεις για να δώσεις ένα κομμάτι εδώ κι ένα κομμάτι εκεί. Είναι ένα ΟΛΟΝ, ομοούσιο και αδιαίρετο. Και μου προκαλεί αληθινό πόνο το γεγονός ότι τόσοι πολλοί και αξιόλογοι, ξεκινώντας από τον Γιώργο Παπανδρέου, λησμόνησαν τις θυσίες αυτού του λαού για την υπεράσπιση της εθνικής του ανεξαρτησίας.

Θα ΄θελα εδώ να υπενθυμίσω ότι ο Ιταλός πρεσβευτής στις 28 Οκτωβρίου του 1940 ζήτησε από τον Ιωάννη Μεταξά την άδεια να χρησιμοποιήσουν οι Ιταλοί ορισμένα λιμάνια και αεροδρόμια. Και εκείνος είπε ΟΧΙ εκφράζοντας την θέληση ολόκληρου του ελληνικού λαού.

 Δεν δήλωσε «για να γλιτώσω την χώρα από την καταστροφή ενός ενδεχομένου πολέμου “παραχώρησα ένα μέρος της εθνικής μας ακεραιότητας”».

 Και ρωτώ: συγκριτικά ποια παραχώρηση είναι πιο σημαντική για την ανεξαρτησία ενός λαού;

Ο έλεγχος 2-3 λιμανιών ή η καθολική υποταγή της οικονομίας;

Με άλλα λόγια ποια θα ήταν βαρύτερη μορφή ξένης κατοχής; Η πρώτη ή η δεύτερη;

Και κάτι ακόμη: Πιστεύω και μπορώ να το αποδείξω, ότι δεν είναι η οικονομική μας κρίση που οδήγησε την Τρόϊκα στη χώρα μας αλλά ότι αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας διεθνούς συνωμοσίας με όργανα τρεις Τράπεζες, μια Αμερικανική και δυο Ευρωπαϊκές. Το πώς και το γιατί, όπως φαίνεται, ο ελληνικός λαός θα το δει μόνο όταν βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο. Και τότε θα πονέσει πολύ. Πάρα πολύ.

Όσο για τον ρόλο του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης θέλω να εκφράσω μόνο μια ευχή:

Ότι έχουν πέσει θύματα της πρωτοφανούς συκοφαντικής εκστρατείας που κάποιοι ενορχήστρωσαν κατά της χώρας και του λαού μας με καταστροφικές βλέψεις για το μέλλον μας, που άλλωστε δεν τις κρύβουν και που για ανεξήγητους λόγους δεν φαίνεται να τις έχουν αντιληφθεί ακόμα τόσοι και τόσοι αξιόλογοι άνθρωποι, των οποίων την ευθύνη και τον πατριωτισμό κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει.

Όμως και μόνο το γεγονός αυτό αποτελεί κατά την ταπεινή μου γνώμη μέγιστη τραγωδία, δεδομένου ότι γίνονται έτσι άθελά τους ο καλλίτερος αγωγός -σε σχέση με την κομματική γεωγραφία της χώρας μας- για να επιβληθεί η πιο σατανική και καταστρεπτική επίθεση από όσες έχει δεχθεί ο ελληνικός λαός μέχρι σήμερα. Γιατί χτυπούν ταυτόχρονα το σώμα και την ψυχή μας αποβλέποντας στην ολοκληρωτική μας διάλυση.

Από την επιστολή Μίκη Θεοδωράκη στον Γιώργο Λακόπουλο στην εφημερίδα «Τα Νέα»

Τετάρτη, 29 Σεπτεμβρίου 2010

  Η Επιστροφή του Κοινού

 Νταν Χιντ: Προπαγάνδα των ελίτ η "Δημοσιογραφία"

Είναι ένα βιβλίο γεµάτο µε υπερβολές. Υποστηρίζει, για παράδειγµα, ότι οι πολίτες δεν είναι πιο ελεύθεροι από τα µαζικά εκτρεφόµενα κοτόπουλα. Και ότι η δηµοσιογραφία είναι απλώς η προπαγάνδα των ελίτ. Αναδεικνύει όµως, παρά ταύτα, ένα υπαρκτό πρόβληµα.

Ο Νταν Χιντ είναι µαθητής του Τσόµσκι. Και πιστεύει, όπως εκείνος, ότι η δηµοσιογραφία είναι τελειωµένη. Πρώτον, επειδή τα µέσα ενηµέρωσης αποκρύπτουν πληροφορίες από το κοινό.

Δεύτερον, επειδή λειτουργούν ως προπαγανδιστές των καπιταλιστικών (και ιµπεριαλιστικών) κρατών.

 Ολα είναι λάθος. Η συγκέντρωση, η επεξεργασία και η µετάδοση των ειδήσεων.

Οι υποθέσεις που κάνουν οι δηµοσιογράφοι για το κοινό τους. Η επιλογή των θεµάτων µε τα οποία θεωρούν σκόπιµο να ασχοληθούν. Και, πάνω απ όλα, η υποταγή τους στα αφεντικά. Η κατάσταση αυτή δεν διορθώνεται. Δεν πρόκειται εδώ για το αν ο Σαντάµ έχει ή όχι όπλα µαζικής καταστροφής. Ούτε για το αν µπορούσε να προβλεφθεί η οικονοµική κρίση.

Η αρρώστια δεν γιατρεύεται µε λίγο µεγαλύτερη προσπάθεια. Χρειάζεται άλλη θεραπεία.

Και η θεραπεία αυτή, γράφει ο Χιντ στο βιβλίο του «Η Επιστροφή του Κοινού» (Εκδ. Verso), είναι

 η υπαγωγή των δηµοσιογράφων σε έναν ιδιοκτήτη που δεν θα είναι ούτε µεγιστάνας ούτε εταιρεία ούτε το κράτος.
 Θα είναι το κοινό.
Η πρόταση του συγγραφέα είναι να δηµιουργηθεί στη Βρετανία ένα Ταµείο ύψους 80 εκατοµµυρίων λιρών (ή 94 εκατοµµυρίων ευρώ) ετησίως, όπου θα απασχολούνται 3.000 δηµοσιογράφοι.
Το κοινό θα συζητά και θα ψηφίζει τα θέµατα που επιθυµεί να ερευνηθούν. Οι δηµοσιογράφοι, οργανωµένοι σε οµάδες, θα πραγµατοποιούν τις σχετικές έρευνες. Και το ΒΒC ή τα άλλα ανεξάρτητα µέσα θα αγοράζουν τα προϊόντα που τους ενδιαφέρουν.
Ακούγεται ασφαλώς ουτοπικό.
Ουτοπική είναι και η ιδέα του αµερικανού φιλοσόφου του 17ου αιώνα Τζέιµς Χάρινγκτον, από την οποία εκκινεί ο Χιντ: ότι στην ιδανική δηµοκρατία όλοι πρέπει να έχουν το ίδιο µερίδιο γης, ώστε να εξασφαλίζεται η πραγµατική ισότητα.
 Η µεγαλύτερη επιταγή της εποχής, τονίζει ο συγγραφέας, είναι ισότητα στην ενηµέρωση.
 Κι αν αυτό ακούγεται ελαφρώς συνθηµατικό, δεν µπορεί να παραβλέψει κανείς ότι η ενηµέρωση είναι ένα πραγµατικό, και οξυνόµενο, πρόβληµα για τις σύγχρονες δηµοκρατίες. Στην Ιταλία και τη Ρωσία, οι κυβερνώντες εξαγοράζουν εφηµερίδες και κανάλια. Στις Ηνωµένες Πολιτείες, πολλοί παρουσιαστές «πουλούν» την προπαγάνδα του Τσάι Πάρτι. Και παντού, η κυκλοφορία των εφηµερίδων πέφτει. Αν λοιπόν χρησιµεύει σε κάτι αυτό το βιβλίο σηµειώνει ο Τζον Λόιντ στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιµς» είναι να θυµίσει ότι αποστολή της δηµοσιογραφίας είναι να αποκαλύπτει την αλήθεια. Οσοι γράφουν ή µιλούν πρέπει πάντα να έχουν στο µυαλό τους ότι εκπαιδεύουν τους πολίτες.
Ο Χιντ έχει άδικο, µε λίγη προσπάθεια τα πράγµατα θα γίνουν καλύτερα.
Του Μιχάλη Μητσού /  mmitsos@dolnet.gr
LΙΝΚ: http://diastaseis.blogspot.com
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artid=4596547